Έδωσαν επίσης στον πρωθυπουργό άλλη μία ιστορικής σημασίας πλειοψηφία, ανάλογη με αυτήν της μεταπολίτευσης στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Εκείνος προτίμησε το εκτελεστικό απόσπασμα να το μετατρέψει σε ισόβια, στρογγυλεύοντας τις γωνίες και στρώνοντας ουσιαστικά το δρόμο για τα 40 χρόνια γοητείας της μπουρζουαζίας που ζήσαμε στην μεταπολίτευση. Διαμορφώθηκε έτσι...
... ένα κλίμα μη αξιοκρατικού νεοπλουτισμού και μη αξιοκρατικής ανέλιξης σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό, καλλιτεχνικό, κοινωνικό, ηθικό, πνευματικό. Το απόστημα αφόρμισε το χειμώνα του 2009 και εκεί, σύσσωμο το προσωπικό και τα εξαπτέρυγά του που ανδρώθηκαν μέσα από την αναξιοκρατία έχοντας τα ηνία της χώρας, το συγκάλυψαν παίρνοντας, χωρίς να ρωτήσουν ποτέ το λαό, σειρά οριζόντιων μέτρων που εξώθησαν το 70% του ελληνικού λαού εκτός ουσιαστικού κοινωνικού διχτιού ασφαλείας.
Επειδή δεν έχω ποτέ διατελέσει κομματικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν γνωρίζω αν ο πρωθυπουργός με το δημοψήφισμα έλυσε τα κομματικά του αδιέξοδα ή προσπάθησε να κάνει μια προσέγγιση προς την ειρηνική επανάσταση και δεν με ενδιαφέρει προσωπικά ούτε το κόμμα του, ούτε οι όποιες πολιτικές ισορροπίες εντός του ισχύοντος Ευρωπαϊκού, αλλά και εσωτερικού συστήματος. Με ενδιαφέρει και με αφορά μόνο να μη φαλκιδευτεί το ‘πρώτη φορά Αριστερά’, να μην ενταφιαστεί το ουσιαστικό μήνυμα αυτού του δημοψηφίσματος. Το μήνυμα αυτό, πέρα από το καμπανάκι για το τέλος της άδικης λιτότητας και τον τερματισμό της εξόφθαλμα ανισοκατανομής των οικονομικών βαρών, στέλνει και ένα μήνυμα επαναφοράς της πολιτικής στην εξουσία και της εξόδου από αυτήν των οικονομικών λογιστών τύπου Σόιμπλε και Νταισελμπλουμ. Στέλνει επίσης και ένα μήνυμα πως τα προνόμια της εσωτερικής εξουσίας των ιδιοκτητών ΜΜΕ, των εταιρειών δημοσκοπήσεων, της εκκλησίας, του παλαιού πολιτικού προσωπικού, των εξαπτέρυγων της δημοσιογραφίας, του καλλιτεχνικού και πνευματικού κόσμου, αλλά και του οικονομικού, έχουν εντελώς απαξιωθεί από το σύνολο του ελληνικού λαού το οποίο επιθυμεί διακαώς την δίκαιη, ξεκινώντας και από το παρελθόν, αντιμετώπιση όλων των ανωτέρω, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε επίπεδο δικαιοσύνης.
Η χρεοκοπία του παλαιού πολιτικού συστήματος αποδυκνύεται ουσιαστικά αν ρίξει κανείς μια ματιά στο αποτέλεσμα στη Μεσσηνία (Σαμαράς) στις Σέρρες (Καραμανλής) στα Χανιά (Μητοτάκης) στην Α’ Πειραιά (Σημίτης). Καλά θα κανάνε επίσης οι τηλεοπτικές περ΄σονες τύπου Κροκίδη και Μίχαλου να ρίξουν μια ματιά στο αποτέλεσμα στα Δωδεκάνησα, την Κέρκυρα και την Κρήτη που παρά την οικονομική καταστροφή που έχουν υποστεί λόγω του τουρισμού ύψωσαν το ανάστημα τους και έβαλαν την αξιοπρέπεια πάνω από το χρήμα.
Η κίνηση ουσιαστικής αποπομπής του Βαρουφάκη, ελπίζω απλώς να είναι επικοινωνιακή ντρίπλα, διότι τίποτα καλό δεν σηματοδοτεί σε σχέση με την αναμενόμενη συμφωνία. Όχι γιατί ο Βαρουφάκης αποτελεί ένα ουσιαστικό επαναστατικό στοιχείο ή έχει απόλυτα δίκιο στις απόψεις του, αλλά γιατί ο Βαρουφάκης είναι ο πρώτος που στην πράξη προσπάθησε και ως ένα βαθμό πέτυχε, να επαναφέρει τα της συζήτησης περί των οικονομικών στην κατεύθυνση της πολιτικής και της επιστημονικής λογικής. Με δεδομένο επίσης πως ο συγκεκριμένος έχει σίγουρα την ονείρωξη να αποτελέσει αποστάτης της καταγωγής του και της κοινωνικής του τάξης θα αποτελούσε ισχυρό όπλο της κυβέρνησης για να φτάσουμε ως εκεί που το όχι του ελληνικού λαού απαιτεί: Μέχρι το τέλος.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα αντιδράσεων και όξυνσης, παρότι βρίσκομαι σε εντελώς αντίθετη πολιτική κατεύθυνση, οφείλω να ομολογήσω πως η στάση του Καμμένου και του κόμματός του, θα πρέπει να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για τις δεξιές δυνάμεις της χώρας που προσπαθούν να ανασυνταχθούν. Ο κ. Πρωθυπουργός εκτός από το κατεστημένο των άλλων δυνάμεων, θα πρέπει να λάβει θέση και για το κατεστημένο εντός του κόμματός του. Δραγασάκης, Σταθάκης και λοιποί κεντριστές λιπόψυχοι, μαζί με κάποιες αποτυχημένες μεταγραφές τύπου Χρυσόγονου, πρέπει να περάσουν στην 5η εφεδρεία, για να μην πω τίποτα χειρότερο.
Όσον αφορά στα καθ’ ημάς. Δεν έχω να πω τίποτα για τη στάση του ΚΚΕ το οποίο έχω υπηρετήσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Μόνο το ότι αισθάνομαι βαθιά θλίψη. Έχω όμως να πω κάτι για τις ηγεσίες πρωτοβαθμίων και δευτεροβάθμιων οργάνων επιστημονικών συλλόγων, αλλά και για δημοτικούς και περιφερειακούς άρχοντες, οι οποίοι μπορούσαν να διατηρήσουν την προσωπική τους γνώμη και να την εκφράσουν, όχι όμως και να εκμαιεύσουν γνώμες συλλογικών οργάνων υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης, οι οποίες βρέθηκαν σε ισχυρή αντίθεση με τα θέλω αυτών που υποτίθεται πως υπηρετούν. Με τι ηθικό ανάστημα π.χ. ο κ. Μπουτάρης και ο κ. Πατούλης μπορεί να ισχυριστούν ότι ο μεν υπηρετεί τους δημότες του και ο δε τους συναδέλφους του. Αν στη χώρα αυτή υπήρχαν έστω ίχνη δημοκρατικής ευαισθησίας, θα έπρεπε ήδη να έχουν παραιτηθεί.
Επιστρέφοντας στο κυρίως μενού, δεν ξέρω που μπορεί να καταλήξει ο κ. Τσίπρας με την ειδική ομάδα διαπραγμάτευσης που θα συγκροτήσει πιθανά με πολιτικούς συμμάχους τον κ . Μεϊμαρακή, που 5 λεπτά μετά το άνοιγμα της κάλπης καλούσε ουσιαστικά σε ένοπλη στάση, ούτε με την κληρονομικώ δικαίω αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και το απίθανο πολιτικό φαινόμενο που ακούει στο όνομα Θεοδωράκης. Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως η αντάρα της εξουσίας που του έδωσε ο ελληνικός λαός τον οδηγήσει σε συμβιβασμούς που η θυσία της πολίτικης ‘Ιφιγένειας’ Βαρουφάκη, αλλά και του απλού καθημερνού ανθρώπου που δεν το έβαλε κάτω, ούτε με το capital control, ούτε με τη μαζική πλύση εγκεφάλου, ούτε με την οικονομική φτώχεια, αλλά σήκωσε αξιοπρεπώς κεφάλι εκεί που όλοι οι Ευρωπαϊκοί λαοί έχουν υποκύψει, τον οδηγήσει ξαναγράφω, να υποκύψει στην κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας.
Ίσως θα ήταν χρήσιμο αν βρει μια ώρα χρόνο να ξαναδεί την ταινία του τρισμέγιστου Λουίς Μπουνιουέλ, πριν λάβει οριστικές αποφάσεις.
Ανδρέας Σοφιανόπουλος,
Πρόεδρος Φ.Σ. Αχαΐας,
Αντιπρόεδρος ΠΦΣ
Επειδή δεν έχω ποτέ διατελέσει κομματικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν γνωρίζω αν ο πρωθυπουργός με το δημοψήφισμα έλυσε τα κομματικά του αδιέξοδα ή προσπάθησε να κάνει μια προσέγγιση προς την ειρηνική επανάσταση και δεν με ενδιαφέρει προσωπικά ούτε το κόμμα του, ούτε οι όποιες πολιτικές ισορροπίες εντός του ισχύοντος Ευρωπαϊκού, αλλά και εσωτερικού συστήματος. Με ενδιαφέρει και με αφορά μόνο να μη φαλκιδευτεί το ‘πρώτη φορά Αριστερά’, να μην ενταφιαστεί το ουσιαστικό μήνυμα αυτού του δημοψηφίσματος. Το μήνυμα αυτό, πέρα από το καμπανάκι για το τέλος της άδικης λιτότητας και τον τερματισμό της εξόφθαλμα ανισοκατανομής των οικονομικών βαρών, στέλνει και ένα μήνυμα επαναφοράς της πολιτικής στην εξουσία και της εξόδου από αυτήν των οικονομικών λογιστών τύπου Σόιμπλε και Νταισελμπλουμ. Στέλνει επίσης και ένα μήνυμα πως τα προνόμια της εσωτερικής εξουσίας των ιδιοκτητών ΜΜΕ, των εταιρειών δημοσκοπήσεων, της εκκλησίας, του παλαιού πολιτικού προσωπικού, των εξαπτέρυγων της δημοσιογραφίας, του καλλιτεχνικού και πνευματικού κόσμου, αλλά και του οικονομικού, έχουν εντελώς απαξιωθεί από το σύνολο του ελληνικού λαού το οποίο επιθυμεί διακαώς την δίκαιη, ξεκινώντας και από το παρελθόν, αντιμετώπιση όλων των ανωτέρω, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε επίπεδο δικαιοσύνης.
Η χρεοκοπία του παλαιού πολιτικού συστήματος αποδυκνύεται ουσιαστικά αν ρίξει κανείς μια ματιά στο αποτέλεσμα στη Μεσσηνία (Σαμαράς) στις Σέρρες (Καραμανλής) στα Χανιά (Μητοτάκης) στην Α’ Πειραιά (Σημίτης). Καλά θα κανάνε επίσης οι τηλεοπτικές περ΄σονες τύπου Κροκίδη και Μίχαλου να ρίξουν μια ματιά στο αποτέλεσμα στα Δωδεκάνησα, την Κέρκυρα και την Κρήτη που παρά την οικονομική καταστροφή που έχουν υποστεί λόγω του τουρισμού ύψωσαν το ανάστημα τους και έβαλαν την αξιοπρέπεια πάνω από το χρήμα.
Η κίνηση ουσιαστικής αποπομπής του Βαρουφάκη, ελπίζω απλώς να είναι επικοινωνιακή ντρίπλα, διότι τίποτα καλό δεν σηματοδοτεί σε σχέση με την αναμενόμενη συμφωνία. Όχι γιατί ο Βαρουφάκης αποτελεί ένα ουσιαστικό επαναστατικό στοιχείο ή έχει απόλυτα δίκιο στις απόψεις του, αλλά γιατί ο Βαρουφάκης είναι ο πρώτος που στην πράξη προσπάθησε και ως ένα βαθμό πέτυχε, να επαναφέρει τα της συζήτησης περί των οικονομικών στην κατεύθυνση της πολιτικής και της επιστημονικής λογικής. Με δεδομένο επίσης πως ο συγκεκριμένος έχει σίγουρα την ονείρωξη να αποτελέσει αποστάτης της καταγωγής του και της κοινωνικής του τάξης θα αποτελούσε ισχυρό όπλο της κυβέρνησης για να φτάσουμε ως εκεί που το όχι του ελληνικού λαού απαιτεί: Μέχρι το τέλος.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα αντιδράσεων και όξυνσης, παρότι βρίσκομαι σε εντελώς αντίθετη πολιτική κατεύθυνση, οφείλω να ομολογήσω πως η στάση του Καμμένου και του κόμματός του, θα πρέπει να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για τις δεξιές δυνάμεις της χώρας που προσπαθούν να ανασυνταχθούν. Ο κ. Πρωθυπουργός εκτός από το κατεστημένο των άλλων δυνάμεων, θα πρέπει να λάβει θέση και για το κατεστημένο εντός του κόμματός του. Δραγασάκης, Σταθάκης και λοιποί κεντριστές λιπόψυχοι, μαζί με κάποιες αποτυχημένες μεταγραφές τύπου Χρυσόγονου, πρέπει να περάσουν στην 5η εφεδρεία, για να μην πω τίποτα χειρότερο.
Όσον αφορά στα καθ’ ημάς. Δεν έχω να πω τίποτα για τη στάση του ΚΚΕ το οποίο έχω υπηρετήσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Μόνο το ότι αισθάνομαι βαθιά θλίψη. Έχω όμως να πω κάτι για τις ηγεσίες πρωτοβαθμίων και δευτεροβάθμιων οργάνων επιστημονικών συλλόγων, αλλά και για δημοτικούς και περιφερειακούς άρχοντες, οι οποίοι μπορούσαν να διατηρήσουν την προσωπική τους γνώμη και να την εκφράσουν, όχι όμως και να εκμαιεύσουν γνώμες συλλογικών οργάνων υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης, οι οποίες βρέθηκαν σε ισχυρή αντίθεση με τα θέλω αυτών που υποτίθεται πως υπηρετούν. Με τι ηθικό ανάστημα π.χ. ο κ. Μπουτάρης και ο κ. Πατούλης μπορεί να ισχυριστούν ότι ο μεν υπηρετεί τους δημότες του και ο δε τους συναδέλφους του. Αν στη χώρα αυτή υπήρχαν έστω ίχνη δημοκρατικής ευαισθησίας, θα έπρεπε ήδη να έχουν παραιτηθεί.
Επιστρέφοντας στο κυρίως μενού, δεν ξέρω που μπορεί να καταλήξει ο κ. Τσίπρας με την ειδική ομάδα διαπραγμάτευσης που θα συγκροτήσει πιθανά με πολιτικούς συμμάχους τον κ . Μεϊμαρακή, που 5 λεπτά μετά το άνοιγμα της κάλπης καλούσε ουσιαστικά σε ένοπλη στάση, ούτε με την κληρονομικώ δικαίω αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και το απίθανο πολιτικό φαινόμενο που ακούει στο όνομα Θεοδωράκης. Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως η αντάρα της εξουσίας που του έδωσε ο ελληνικός λαός τον οδηγήσει σε συμβιβασμούς που η θυσία της πολίτικης ‘Ιφιγένειας’ Βαρουφάκη, αλλά και του απλού καθημερνού ανθρώπου που δεν το έβαλε κάτω, ούτε με το capital control, ούτε με τη μαζική πλύση εγκεφάλου, ούτε με την οικονομική φτώχεια, αλλά σήκωσε αξιοπρεπώς κεφάλι εκεί που όλοι οι Ευρωπαϊκοί λαοί έχουν υποκύψει, τον οδηγήσει ξαναγράφω, να υποκύψει στην κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας.
Ίσως θα ήταν χρήσιμο αν βρει μια ώρα χρόνο να ξαναδεί την ταινία του τρισμέγιστου Λουίς Μπουνιουέλ, πριν λάβει οριστικές αποφάσεις.
Ανδρέας Σοφιανόπουλος,
Πρόεδρος Φ.Σ. Αχαΐας,
Αντιπρόεδρος ΠΦΣ