Αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στη γειτονική Ιταλία παρέμεινα εκεί για ένα διάστημα και έτσι έτυχε να εργαστώ ως υπεύθυνη φαρμακοποιός σε ένα Corner Φαρμακείο ενός μεγάλου Super Market.
Το κατάστημα ήταν ανοιχτό 8 το πρωί με 9 το βράδυ συμπεριλαμβανομένων Σαββάτου και Κυριακής, Χριστουγέννων, Πάσχα, γιορτές. Δύο άτομα ανά βάρδια με μισή ώρα διάλειμμα στο 8ωρο.
Ήμουν υπάλληλος της εταιρίας στην οποία ανήκε το συγκεκριμένο κατάστημα.
Αυτό σημαίνει πως τα αφεντικά μου ήταν άτομα που ουδεμία σχέση είχαν με το επάγγελμα του φαρμακοποιού πόσο μάλλον με την επιστημονική και δεοντολογική υπόσταση του επαγγέλματος μου. Με έκριναν με βάση την ικανότητα μου να πουλάω πολλά και ακριβά και όχι με βάση τις γνώσεις και τις συμβουλές και υπηρεσίες που παρείχα.
Καθημερινά έπρεπε να πουλάω ένα συγκεκριμένο νούμερο σκευασμάτων, και εννοείται των πιο ακριβών ή στοκαρισμένων φαρμάκων. Δεν είχε σημασία το αν έπρεπε ή όχι ένας ασθενής να αγοράσει κάτι, το ότι θα του έκανε καλό ή κακό. Η πολιτική του καταστήματος έλεγε: «Αφού σου το ζητάει του το δίνεις και προσπαθείς να πλασάρεις και ένα – δύο ακόμα μαζί». Το bonus στο τέλος του μήνα ερχόταν μόνο εάν συμπληρώναμε κάποιο ποσό.
Κάθε εβδομάδα περνούσε η υπεύθυνη της περιοχής (η οποία είχε απολυτήριο Λυκείου) και έλεγχε εάν ήταν καθαρά, εάν ήταν συμμαζεμένα, εάν οι βιτρίνες ήταν οκ, εάν οι ποδιές ήταν σιδερωμένες και τα κουμπιά των μανικιών κλειστά.
Οι προσφορές έδιναν κι έπαιρναν. To ένα super market χτυπούσε το άλλο στην τιμή της ασπιρίνης και της παρακεταμόλης και εγώ ήμουν απλά μία πωλήτρια που έπρεπε να σερβίρει το ταχύτερο δυνατόν το μεγαλύτερο νούμερο πελατών.
Αυτός θα είναι ο ρόλος μας σε περίπτωση που ανοίξει αυτή η πόρτα.